Eerste liefde.

Vroeger bij ons in het dorp was er een gezinsvervangend tehuis.

Hier werden wezen maar ook moeilijk opvoedbare kinderen opgevangen. Er waren verschillende huizen waar pleeg kinderen werden opgevangen.

In een van deze huizen woonde een meisje. Uit huis geplaatst omdat ze moeilijk was. Tenminste dat werd gezegd. Dat ze apart was ja dat wel. 13 jaar oud, opgemaakt, haar haren aan de zijkant opgeschoren en boven op recht op haar hoofd staand en geverfd in de kleuren paars en groen, ze had een kleine tatoeage van een hartje op haar bovenarm met de woorden papa en mama er bij en ze rookte.

Mensen uit de buurt keken haar aan en na en er werd over haar gepraat. Ik moet zeggen dat dat eerder negatief was dan positief

Ik was toen net veertien. Ik leerde haar kennen toen ik met onze hond langs het huis liep waar ze woonde.Ja bij een pleeggezin. Er was een speelveldje voor hun huis. Ze zat op de evenwichtsbalk en keek verdrietig. Ik liep langs en zei hoi tegen haar. Ze keek op en lachte door haar tranen heen. Onze hond trok me  naar haar toe en ze knuffelde hem. De hond mocht haar wel. En ik haar ook.

Ik vond haar leuk en dat bleek wederzijds. Iedere avond als ik de hond uitliet liep ik langs, dan was ze buiten en wachte ze op ons. Dan liepen we samen verder en praten veel met elkaar. Ze stoeide ook lekker met de hond en met mij. Na een paar weken liepen we hand in hand. En nog iets later gaven we elkaar de eerste kus. Maar nog steeds praten de mensen over haar of ze een crimineel was. Tegen mij zeiden die mensen jongen niet met haar omgaan je weet niet waar je aan begint.

Ik weet niet waar ze het vandaan haalde want ze was erg lief moet ik zeggen. En we waren verliefd op elkaar. Dat was duidelijk. We trokken ons ook niks aan van wat andere mensen zeiden. Ze ging bij de ouderen op visite en deed voor hen de boodschappen. Ze hielp kleine kin deren met problemen en zorgde voor de jongere pleegkinderen in het huis. Toch werd ze met de nek aangekeken door veel mensen.

Ze werd weer naar haar eigen huis gestuurd, naar haar ouders. We hebben geprobeerd nog contact te houden en de relatie te onderhouden maar de afstand was groot. Daar kwam bij dat de bemoeienissen van de vele mensen om ons heen ook niet goed deden. We waren elkaar eerste partner en hadden het een hele tijd leuk met elkaar.We hebben we met tranen en een rotgevoel onze prille relatie beëindigd en het contact verwaterde. Jaren hebben we geen contact gehad en zijn we beide verder gegaan met ons leven. Ik ben haar niet vergeten en denk nog wel eens aan haar.

Ik vraag me dan af wat er  gebeurd zou zijn als de mensen om ons heen niet zo kortzichtig waren geweest. Ik heb het goed en heb een schat van een vrouw die ik niet meer wil missen. een tijdje geleden kwam ik mijn eerste vriendinnetje onverwacht tegen. ze is geen steek veranderd moet ik zeggen. Draagt nog steeds eenzelfde punkkapsel Paars met groen en het haar recht overend. Ze maakt zich nog steeds op dezelfde mooie manier op.

We hebben ouderwets met elkaar gepraat. De verliefdheid is weg maar het was als van ouds. We hebben elkaar verteld hoe ons leven nu is. Beide zijn we gelukkig getrouwd en hebben ons eigen leven. Beide hebben we het goed.

Maar ze vertelde me ook dat juist zij die vroeger door de mensen uit het dorp met de nek werd aangekeken en dat rare punkertje en crimineeltje genoemd werd. Dat meisje dat vroeger boodschappen deed voor de Bejaarde mensen die dat zelf niet konden dat juist zij nu aan de kinderen en kleinkinderen van deze mensen lesgeeft op een lagere school.

Het doet me goed dat ze gelukkig is net als ik. Maar ik vraag me toch af wat zou er gebeurd zijn als ze haar niet beoordeeld hadden op haar uiterlijk maar op wie ze echt was en ze ons niet uit elkaar hadden gedreven. De vrouw die ze nu is mag er zijn en ik heb uit eerste hand mogen meemaken dat de kinderen van de school waar ze lesgeeft gek op haar zijn. Net zoals de kleine kinderen bij ons in het dorp vroeger.

Maar dan nog wat zou er gebeurd zijn als de volwassenen in het dorp niet zo kortzichtig waren geweest?